سابقه گاه نوشته های این تارنما به اواخر سال 1380 بر می گردد. درست چند ماه بعد از اینکه اولین وبلاگ ایرانی با عنوان «وبلاگ سامان» کار خود را آغاز کرد و من هم با استفاده از پلتفرم رایگانی بنام Blogspot صفحه خود را برپا و شروع به نوشتم کردم.
مطالب پراکنده ام که عمدتا براساس علایق ام حول موضوعاتی چون بازار سرمایه، بورس، مدیریت ثروت، اقتصاد، تحلیل گری و عارضه یابی کسب و کارها و فناوری اطلاعات در کنار رشد ظرفیت وجودی Self-Enrichment بود. آن موقع ها استفاده از مدل تعالی سازمان خیلی مُد شده بود.
مدل تعالی سازمانی، نوعی ساختار مدیریتی است که با تکیه بر اصول و مفاهیم اساسی و توجه به معیارهای اصلی مدیریت کیفیت فراگیر و سیستم خودارزیابی، امکان بهسازی و پیشرفت سازمان را فراهم می‌کند و من چون باور داشتم موضوعاتی که به آن می پردازم در حوزه مدیریت سبب رسیدن به اهداف می شود. لذا نوشته هایم را زیر چتر عنوان “مسیر تعالی” قرار دادم و تا امروز هم ادامه دارد.
اما خیلی زود و بعد از اینکه حس کنجکاوی ام نسبت به یک امکان اینترنتی جدید فروکش کرد، فهمیدم اول باید حرفی برای گفتن داشته باشی!
هر چه مطالعاتم عمیق تر و تجربه های کاری ام نیز بیشتر می شد، به سر و روی این خانه دست می کشیدم. بماند که بموازات نیز، تنوع سایر پلتفرمها و شبکه های اجتماعی مثل فیسبوک، توئیتر، اینستاگرام و … و میل کاربران به آنها باعث نشیب و فرازهایی در پویایی این خانه شد.
سی ام بهمن ماه 1386 برای اولین بار تصمیم گرفتم دامنه اینترنی خود را ثبت و این خانه را بنا کنم. لذا azimipour.com بر پا شد.
شش سال بعد در ۱۹ خرداد ۱۳۹۲ دستی به سر و سوی سایت کشیدم و قالب جدید برای آن طراحی شد. در آن زمان ۶۸۶ بار مطلب Post در وبلاگ درج و۱۶ کتاب نیز گردیده بود.
طبیعی است که هر بار خانه تکانی کرده ام، مطالبی با انقضای زمانی را به بایگانی سپرده ام و سعی کردم بر اساس علاقمندی های خودم و نیازهای مخاطب مسیر پیش رو بپیمایم.
چندی بعد در بیست و چهارم تیر 1394 به همت “نیکو وب” دستی بر سر روی این تارنما کشیده شد و هم در عید فطر همان سال از محتوا و شکل تازه اش رونمایی شد
و مجددا این خانه که قدمت بیست و دو ساله ای پیدا کرده، در فروردین 1402 یک بار دیگر و بدستان پر مهر نیکو وب، خود را نونَوار کرده است.
امیدوارم به مذاق مخاطبین عزیز خوش آید.
طی این مدت آموخته ام که در معرض نقد قرار داشتن چه مزه ای دارد؟ و چگونه باید با مخاطبین خود به گفتگو نشست؟ علیرغم اینکه گاهی این همراهی با تلخی هایی عجین است، لیکن شیرینی و حلاوت تکرار پذیر مراوده با مخاطبین عزیز ماندگار است.
امیدوارم در ادامه مسیر نیز بتوانم، استمرار اشتراک ایده ها و نظرات در چارچوب مطالب مورد علاقه را حفظ نمایم و بقول سعدی شیرازی:
بماند سالها این نظم و ترتیب
زما هر ذره خاک افتاده جایی
غرض نقشی است کز ما باز ماند
که هستی را نمی بینم بقایی
مگر صاحبدلی روزی به رحمت
کند در کار درویشان دعایی
