مسیر تعالی

  ما به خیلی چیزها واژه ثروت ملی را اطلاق می نماییم.

 شخصیتهای استثنایی، آثار باستانی، پروژه های بزرگ، ساختمانهای با معماری ویژه، نفت،

  معدن و ... حتی برخی از اسناد از این دسته هستند. اما آیا شرکتها هم در این چارچوب

  جا می گیرند؟

 اولین باری که این تجربه را بدست آوردم که باید بر آمار ، اعداد و مبالغ در کارم بسیار مسلط باشم و گویی با آنها زندگی کنم به تابستان سال 1379 بر می گردد. در آن مقطع در حال تهیه گزارش عملکرد سال 1378 شستا برای ارائه به محمع بودم که در آمار     میزان صادرات شرکتهای تابعه مبلغی که در ارزش صادرات سیمان ارومیه درج شده بود بجای 190 هزار دلار با یک صفر بیشتر ( بخاطر خطای تایپیست) درج شده بود یک میلیون و نهصد هزار دلار!
 البته سرجمع مبلغ صادرات کل شرکتهای تابعه صحیح بود.
 خلاصه مدیرعامل وقت شستا، تا جدول را دید، صاف دستش را روی عدد سیمان ارومیه گذاشت و با تشر گفت که این درست نیست. چرا حواستان را جمع نمی کنید!
 من هم دلگیر از تشر آقای مدیرعامل و هم حیران از توان تشخیص او، هاج واج مانده بودم که ایشان چگونه از میان این همه عدد، این اشتباه را پیدا کردند.

 بعدها تمرکز خود را بر درک اعداد، آمار و مبالغ را زیاد کردم تا دیگر در برابر آقای مدیرعامل مجبور به سرافکندگی نشوم.

 این انضباط شخصی باعث می شود که در بررسی و تحلیل موضوعات خصوصا مواردی که بار مالی دارد، به توانایی دست پیدا کنیم که بتوانیم اشتباهات عمدی یا غیر عمدی مستتر در موضوعات مورد نظر را کشف کنیم.

 مثلا در آنالیز قیمت تمام شده ، بارها شده است که برخی از مبالغ که مغفول مانده است را کشف نماییم. مثلا در شرکت کربن، قیمت گاز ترش مصرفی در فرایند تولید را مدیرمالی وقت علیرغم اینکه تغییرات قیمت را شرکت گاز اعلام کرده بود ، اعمال ننموده  بود و با قیمتهای قبلی محاسبه می نمود و در یکی از جلسات حسی شهودی به من می گفت که محاسبات در جایی ایراد دارد. آنقدر در بررسی چک و چانه زدیم تا معلوم شد، قیمت جدید را ملاک محاسبه قرار نداده اند!

 این توجه به مبالغ ، آمارها و اعداد در بررسی جریان نقدینگی شرکتها  نیز بسیار بکار می آید. یکی از گزارشهایی که روزانه می بینم، گزارش نقدینگی شرکت و پیش بینی آتی است.

شرکتها طی آذر و دیماه بودجه سال آینده خود را تدوین می کنند.

فضای کسب و کار و متغیرهای اتصادی مهم ، مفروضات مورد نیاز برای تدوین هر بودجه ای است.

نوشته های مرتبط:

چالش دستمزدهای سال 1390

شوق به کار مرهم سختیهای کار

باید در سازمانی خدماتی شاغل باشید تا حس کنید که جلب نظر مشتریی که از شما خدمات می گیرد ، چقدر سخت است؟!

به اقتضای کارم که در سازمانی خدماتی شاغلم.طبیعتا وقتی به عنوان مشتری، خدماتی دریافت می نمایم، دائما به تحلیل رفتار فروشنده مشغولم!

روز جمعه به اتفاق پدرم، رفتیم از مرکز توزیع دام شهرداری  واقع در اتوبان آزادگان گوسفندی جهت قربانی خریداری کنیم.

محیط فوق العاده مرتب و همه چیز از نظم ویژه ای برخوردار بود. البته خیلی هم شلوغ نبود.

به هرحال گوسفندی انتخاب شد و دامپزشک آنرا معاینه ای کرد و وجه آن پرداخت و نهایتا روانه کشتارگاه شد.

عمیلات ذبح سریع انجام شد و قصاب محترم با ادب ویژه ای پرسید که چگونه می خواهید لاشه خرد شود.سپس آنرا خرد و بسته بندی کردند و تحویل دادند. کسی اصراری بر دریافت انعام نداشت. البته اگر به میل خودتان پرداخت می کردید هم مانعی برای دریافتش وجود نداشت.

خلاصه خیلی راحت و تمیز و با هزینه مناسب کار انجام شد.

نکته جالب اینکه: دیروز شماره ای روی موبایلم افتاد که چون غریبه بود و گرفتار بودم ، پاسخ ندادم.

امروز دوباره از همان شماره با من تماس گرفتند. با کنجکاوی پاسخ دادم و دیدم که آقایی محترم ، می پرسد آیا از خدمات ما راضی بودید؟؟؟؟؟!!!!!!!

واقعا حیرت کردم. چون عادت به این تماسها نداریم!

دستشان درد نکند.

باور کنید که مدیریت این فرایند و اتفاقات فوق کار ساده ای نیست!

دارم روی کتابی کار می کنم که مرکز توجه آن، آموزش و افزایش مهارت در جذب و استخدام کارکنان شایسته در شرکتهاست.

نکته جالب این کتاب استفاده از کارت امتیازی BSC است تا به مدد آن بتوان برای مشاغل مهم و کلیدی ، انتخابهای مناسبی را انجام دهیم.

قبرستان پر از مدیرانی است که فکر می کنند

اگر یک روزی سر کار نروند، شرکت آنها تعطیل می شود.

اقتصاد دانها معتقدند وقتی متغیرها رو به واگرایی می نهند، بی ثباتی بر اقتصاد حاکم می شود.

حال در شرایطی که هر روز فضای کسب و کار تحت تاثیر نوسانات شدید متغیرهای اقتصادی است. طبیعتا هر مدیری که کسب و کارش با این متغیرها بیشتر مرتبط باشد، قطعا با دردسرهای جدی تری مواجه است.

نوسانات شدید نرخ ارز، عدم امکان استفاده از خطوط اعتباری بین المللی، دست اندازهای زیاد در تجارت بین الملل، مشکلات نقدینگی، رقابت بیرحمانه در سطح بازار و کثیری از گرفتاریهای ریز و درشت دیگر به همراه کمی مشکلات شخصی سبب شده که روزهای سختی را سپری نمایم.

اما توکل به خدا و امید به موفقیت و یافتن راهکارهای جدید است که این سختی ها را آسان می نماید. شاید هزینه این شرایط محیطی تنها تلاش و کوشش و صرف انرژی بیشتر باشد.البته همه اینها در گرو اینست که شما عاشق کارتان باشید.

امروز جمله ای از وارن بافت را دیدم که زیباست:

بالاخره زمانی می رسد که باید به کاری که دوستش دارید، بپردازید. به حرفه ای بپردازید که عاشقش هستید. اگر عاشق کارتان باشید، صبح ها از رختخواب بیرون می پرید تا آن را انجام دهید. فکر نمی کنم عاقلانه باشد که همچنان در حرفه هایی که دوستشان ندارید، فعالیت کنید، فقط به خاطر اینکه سوابق کاری درخشانی خواهید داشت.

داستانی مدیریتی وجود دارد که بعضا توضیح دهنده رفتار برخی از مدیران است. داستان از این قرار است:

روزی مدیری با تجربه در مراسم تودیع خود به مدیر جدید الورودی که معارفه می شد ، رو می کند و می گوید: دوست عزیز من در کشوی میز کارت سه عدد پاکت با شماره های یک، دو و سه گذاشته ام.
احیانا اگر روزی در کار به بن بست رسیدی! خوب است به سراغ پاکت اول بروی.

مدیر جدید ، این گفتگو را فراموش کرده بود تا اینکه حدود شش ماه بعد و در غروب هنگام وقتی که درمانده و نگران از اینکه در بن بست شدیدی قرار گرفته بود یاد روز معرفه اش افتاد و به سراغ پاکت اول رفت.

در پاکت اول نوشته شده بود که اگر می بینی اوضاع بر وفق مراد نیست و تمام راه ها مسدود است. برای خروج از بحران بهتر است شروع کنی به انتقادهای شدید و تند بر علیه اقدامات مدیران قبلی و تمامی تقصیرها را به گردن قبلی ها بی انداز. قطعا مشکلات فروکش خواهد شد. ضمنا بعدها اگر دیدی دوباره اوضاع نامناسب شد، بسراغ پاکت دوم برو!
مدیر جدید، نصحیت مندرج در پاکت یک را بجا آورد و با کمال ناباوری دید که اوضاع بهتر شد و فشارها کاهش یافت.

اما دیری نپایید که نیاز شد، پاکت دوم هم باز شود.
در پاکت دوم آمده بود که، برای فروکش کردن اعتراضها، اکنون باید یکی از معاونین را اخراج کنی و تقصیر تمامی اتفاقات و نابسامانیها را به گردن وی بیاندازی. اوضاع بهتر می شود. ضمنا اگر اوضاع دوباره بهم خورد باید پاکت سوم را بازکنی!

وقتی نوبت به پاکت سوم رسید، مدیر جدید ما متنی را که دید به شرح زیر بود:

استعفا بده و سه پاکت برای نفر بعدی تهیه کن!
 
امروز در دنیای اقتصاد می خواندم که آقای سردار رویانیان پس از باخت پرسپولیس و استعفای استیلی بیانیه ای صادر کرده اند.
بیانیه را که خواندم، یاد داستان فوق افتادم .

با این تفاوت که گویی ایشان پاکت اول و دوم را با هم بازکرده اند!

این هم در نوع خود جالبه که کا گاهی پر از پارادوکسیم.

نه به این پرچم یا حسین نه به اون 18- !!!!!!!!!!!!!!!!!!!

این روزها هفدهمین الکامپ در حال برگزاری است.

علیرغم اینکه مطبوعات مرتبط با حوزه فناوری اطلاعات و نظام صنفی با برگزاری نمایشگاه چندان سرخوشی ندارند و دائما انتقاد می کنند. اما در فضای کسب و کار نه چندان جذاب این روزها که تحت تاثیر نوسانات ارزی و محدودیتهای تجارت بین الملل قرار دارد، بنظر می رسد که هفدهمین الکامپ چندان هم بی رمق نیست!

شرکتهایی که چیزی در سبد محصولات و خدمات خود برای عرضه دارند ، پا در این نمایشگاه گذارده اند و به حاشیه ها بی توجهی نشان داده اند.

شاید بشود به جرات گفت که تنها ضعف نمایشگاه،  غیر حرفه ای بودن برگزار کننده نمایشگاه است و اینکه انتظار می رود در نمایشگاه آی تی، از امکانات آی تی برای برگزاری آن بخوبی استفاده شود!

دوستانی که این نمایشگاه را به قول خودشان قبول ندارند و شاید تا حدودی تحریم کردند. مناسب است که به چالشهای صنعت عمیق تر نگاه کنند.

واقعا از نظر اینها مدل آرمانی برگزاری الکامپ ، چیست که وضعیت موجود را نمی پسندند؟!

ضمن اینکه کدام جایگزین را برای الکامپ طراحی کرده اند که با نفی الکامپ ، آنرا پیشنهاد نمایند؟!

ایمیلی از دوست عزیز آقای مهندس کریمیان به شرح زیر دریافت کردم. من نه نویسنده معرفی شده را می شناسم و نه مطمئنم که نوشته زیر متعلق به ایشان است. اما بنظرم نکات مطروحه به شدت با اتفاقاتی که در سازمانهایمان می افتد، نزدیک است!

---
دست نگه دارید !                
این کشتی دارد غرق می شود!
 
                      دکتر محمد رضاسرگلزایی(روانپزشک)
 
نمی دانم فیلم سینمایی«تایتانیک» را به خاطر دارید یا نه. در صحنه ای از این فیلم در حالی که کشتی عظیم تایتانیک در اثر برخورد با کوه یخ (ice berg) دچار صدمه ی جدی شده بود، گروهی نوازنده در عرشه ی کشتی مشغول اجرای قطعات برگزیده از موسیقی کلاسیک بودند! آنان کار خود را به بهترین نحو اجرا می کردند و دقت می کردند که کیفیت کارشان تحت تاثیر شرایط نامناسب موجود قرار نگیرد! اما در یک کشتیِ در حالِ غرق شدن و در میان مسافرانی که از هول و وحشت در حال سراسیمه دویدن به این سو و آن سو هستند، چه اهمیتی دارد که موسیقی کلاسیک با بهترین کیفیت اجرا شود؟!
***
نمی دانم کتاب«قلعه ی حیوانات» نوشته ی «جورج اورول» را خوانده اید یا نه. ماجرای این کتاب، داستان حیوانات یک مزرعه علیه اربابِ زورگوست. حیوانات دست به دستِ هم می شوند و ارباب و خانواده اش را از مزرعه بیرون می کنند و خود مدیریت مزرعه را به دست می گیرند. اولین کار آن ها پس از پیروزی انقلاب شان تنظیم عهد نامه ای ست که طبق آن همه ی حیوانات با هم برابرند و هیچ کس حق ندارد خود را ارباب و مالک دیگران بداند اما چیزی نمی گذرد که خوکی که مدیریت مزرعه را به دست گرفته است، آرام آرام عهدنامه را تغییر می دهد و برای خود و اطرافیانش حقوق و امتیازات ویژه ای وضع می کند در این میان، اسبی در این مزرعه زندگی می کند به نام«باکستر» که به لحاظ خوش خلقی، صبوری و پشتکار، مورد احترام همه ی حیوانات است. حیوانات از او می خواهند کمک شان کند تا در مورد شرایط جدید تصمیم بگیرند اما«باکستر» سخت مشغول کار است و به اطرافش توجه ای ندارد. شعار او این است:«من کار می کنم!» و احساس می کند که باید کار خود را به بهترین شکل انجام دهد و کاری به کار چیز دیگری نداشته باشد! گرچه«باکستر» می توانست از اتفاق وحشتناکی که در«قلعه ی حیوانات» رخ می داد جلوگیری کند چنان سرش به کارش گرم بود که فقط هنگامی از«تغییرات» باخبر شد که خوک حاکم، او را به یک سلاخ فروخت!
***
اولویت بندی(Priority setting) از مهم ترین مهارت های زندگی ست. شما هر چقدر زیبا ویولن بنوازید، در یک قایق در حال غرق شدن، ویولن نواختن در اولویت قرار ندارد. شما هرچقدر کشاورز قابلی باشید، در یک مزرعه ی در حال سوختن، سم پاشی و آفت زدایی در اولویت قرار ندارد. شما هر چقدر آرایشگر قابلی باشید. اصلاح کردن سر و صورت فردی که دچار حمله ی قلبی شده است و باید بلافاصله به بیمارستان انتقال یابد را عاقلانه نمی دانید.
«کارل مارکس» ، فیلسوف آلمانی، یکی از افسون های جامعه ی سرمایه داری را«تخصصی شدن» می داند. هرکس چنان سرش به کار و تخصص خود گرم است که فراموش می کند کل این جامعه به کدام سو حرکت می کند! باهوش ترین و سختکوش ترین آدم ها گرفتار الگوی «باکستر» می شوند و مثال کلان اجتماعی را ازیاد می برند آیا در جامعه ای که رسانه های فراگیر به آلوده کردن روان مردم مشغولند و هر روز میلیون ها نفر را بیمار می کنند، من باید فقط در مطب روان پزشکی ام بنشینم و وقتم را با ویزیت یکی یکی بیماران پر کنم؟! آیا این تنها وظیفه ی من است؟